หลวงปู่บุญมา ปุญญวันโต วัดป่าภูหันบรรพต ตำบลวังแสง อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

[ตามรอยพุทธ]

ประวัติ หลวงปู่บุญมา ปุญฺญวนฺโต (พระคุณบวรคณานุรักษ์) เจ้าอาวาสวัดป่าภูหันบรรพต อ.ชนบท จ.ขอนเเก่น โดยย่อ
ชาติภูมิ หลวงปู่ฯ เกิดที่บ้านเหล่ากกหุ่ง อ.มัญจาคีรี จ.ขอนเก่น อุปสมบทเมื่อ พ.ศ. 2496 โดยพระเดชพระคุณพระมุนีวรานุวัตร เป็นพระอุปัชฌาย์ ที่วัดศรีบุญเรือง อ.ชนบท จ.ขอนแก่น มีลำดับการจำพรรษา ดังนี้
พ.ศ. 2496 วัดอรัญญิกาวาส (กุดโง้ง) อำเภอชนบท จังหวัดขอนเเก่น
พ.ศ. 2497 วัดดูนบ้านโคกสูง อำเภอมัญจาคีรี จังหวัดขอนเเก่น
พ.ศ. 2498 วัดกลางบ้านพู่ อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร
พ.ศ. 2499 วัดถ้ำขาม อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร
พ.ศ. 2500 - 2503 วัดอรัญญิกาวาส อำเภอชนบท จังหวัดขอนเเก่น
พ.ศ. 2504 วัดถ้ำพระธาตุ นิคมซอย 3 จังหวัดลพบุรี
พ.ศ. 2505 วัดอัมพวันบ้านไร่ม่วง อำเภอเมือง จังหวัดเลย
พ.ศ. 2506 อำเภอเเม่ทะ จังหวัดลำปาง
พ.ศ. 2507 วัดภูสิง อำเภอบึงกาฬ จังหวัดหนองคาย
พ.ศ. 2509 วัดป่ากระโสม อำเภอตะกั่วทุ่ง จังหวัดพังงา
พ.ศ. 2510 บ้านหนองผือนาใน อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร
พ.ศ. 2511 วัดถ้ำขาม อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร
พ.ศ. 2512 วัดป่าบ้านต้าย อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร
พ.ศ. 2513 วัดป่าอุดมสมพร อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร
พ.ศ. 2514 - ปัจจุบัน วัดป่าภูหันบรรพต อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น
หลวงปู่เป็นผู้ใฝ่ใจทางด้านการปฏิบัติมาตั้งแต่ต้น ท่านได้แสวงหาครูบาอาจารย์ที่จะให้การอบรมสั่งสอนวิปัสสนากัมมัฏฐานมาโดยตลอด ในปี พ.ศ.2498 - 2499 ท่านได้ฝากตัวเป็นศิษย์หลวงปู่ฝั้น อาจาโร ที่วัดถ้ำขาม อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร สำหรับหลวงปู่ฝั้น อาจาโร นั้น ทุกท่านคงทราบดีว่า ท่านเป็นศิษย์เอกของหลวงปู่มั่น ภูริทัตตมหาเถระ พระผู้เป็นดุจดวงประทีปธรรมทางด้านวิปัสสนากัมมัฏฐาน มีชื่อเสียงโด่งดังเลื่องลือไปทุกสารทิศ
หลวงปู่ฯ ได้มาอยู่ที่วัดถ้ำขามปฏิบัติครูบาอาจารย์ อบรมวิปัสสนากัมมัฏฐานเป็นเวลาหลายปี จนมั่นใจในข้อวัตรปฏิบัติพอที่จะช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว ท่านก็ออกธุดงค์หาที่วิเวกปฏิบัติฝึกหัดตนตามแบบอย่างครูบาอาจารย์ หลวงปู่ฯ ได้ออกธุดงค์ไปทั่วทุกภาคของประเทศไทย ทั้งภาคเหนือ ภาคใต้ ภาคกลาง อิสานและข้ามไปถึงฝั่งประเทศลาวด้วย หลวงปู่ฯ มีปฏิปทาในการปฏิบัติ ออกธุดงค์โลดโผนตื่นเต้นยิ่งนัก ท่านได้ประสบเหตุการณ์ต่าง ๆ มาทุกรูปแบบในป่าเขาลำเนาไพร ผจญภัยในป่าดงดิบจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอดก็หลายครั้ง
สมัยที่ท่านปฏิบัติอุปัฏฐากหลวงปู่ฝั้นอยู่นั้น หลวงปู่ฝั้นได้เล่าประสบการณ์ในการออกธุดงค์ให้ฟังว่า ท่านได้เคยมาปฏิบัติธรรมอยู่ที่ภูระงำ ซึ่งในสมัยนั้นยังขึ้นอยู่กับอำเภอบ้านไผ่ ท่านบอกว่า บนภูระงำนั้น อากาศเย็นสบาย สงบ สงัดและวิเวกยิ่งนัก เหมาะแก่การปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐานมาก นัยว่าท่านได้ดวงตาเห็นธรรมที่ภูระงำนี้เอง ถ้าท่านเคยอ่านหนังสือประวัติหลวงปู่ฝั้น ท่านจะพบข้อความที่เขียนยืนยันในเรื่องนี้ ภูระงำจึงเป็นสถานที่ที่หลวงปู่บุญมามุ่งมั่น ตั้งใจเสมอมาว่าจะต้องขึ้นไปอยู่ปฏิบัติธรรมตามที่ครูบาอาจารย์เคยอยู่มาสักครั้ง
ในปี พ.ศ.2505 ท่านได้จำพรรษาอยู่กับหลวงปู่คำดี ปภาโส แห่งวัดถ้ำผาปู่ จังหวัดเลย หลังจากออกพรรษาแล้ว หลวงปู่ฯ ก็ได้ธุดงค์เรื่อยมาเพื่อที่จะมาอยู่ปฏิบัติธรรมที่ภูระงำตามความตั้งใจเดิม มาถึงบ้านหูลิงโนนศิลาก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว ชาวบ้านได้นิมนต์หลวงปู่ฯ อยู่โปรดสัตว์ที่บ้านนี้ก่อน เพราะภูระงำก็อยู่ห่างจากนี้ไปเพียง 3 กิโลเมตรเท่านั้น หลวงปู่พร้อมกับพระอีกรูปหนึ่งที่เดินทางร่วมมาด้วย ได้ไปปักกลดที่ภูหันน้อย ซึ่งอยู่ติดกับภูหันทางด้านทิศใต้ วันต่อๆมา หลวงปู่จึงได้สำรวจดูภูหันจนทั่ว ท่านเห็นว่าเป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การปฏิบัติอย่างยิ่ง
ในหลักทางพระพุทธศาสนานั้น สถานที่ที่เหมาะสมในการปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐานนั้น จะต้องประกอบด้วยสัปปายะ 4 ประการ คือ
1.เสนาสนะสัปปายะ คือสถานที่เป็นที่เหมาะสม เป็นที่สงัด สงบ วิเวก ปราศจากผู้คนรบกวน ภูมิอากาศเหมาะสม อยู่ห่างจากหมูบ้านพอสมควร ไม่ใกล้หรือไกลเกินไป พอที่จะเดินทางรับบิณฑบาตรจากญาติโยมได้สะดวก
2.ปุคคลสัปปายะ มีบุคคลเป็นที่สบาย คือ หมายถึงญาติโยมที่จะให้การอุปถัมภ์บำรุงด้วยปัจจัย 4 มีพร้อมมูล มีศรัทธาปสาทะในพระพุทธศาสนาอย่างมั่นคง พร้อมที่จะให้การบำรุงด้วยดีและเต็มใจ
3.อาหารสัปปายะ มีอาหารเป็นที่สบาย การเป็นอยู่ด้วยอาหารบิณฑบาตรไม่เดือดร้อน
4.ธรรมสัปปายะ มีธรรมเป็นที่สบาย
เมื่อสถานที่เหมาสม ผู้อุปถัมภ์บำรุงพร้อม อาหารบิณฑบาตรไม่เดือดร้อน และมีธรรมที่ได้รับการอบรมสั่งสอนจากครูบาอาจารย์ดี เหมาะกับจริตของตนแล้ว การปฏิบัติธรรมก็ก้าวหน้าตามลำดับอย่างเเน่นอน ประกอบกับในระยะนั้น หลวงปู่ฯ ได้ทราบว่ามีพระในท้องถิ่นได้ขึ้นไปปฏิบัติอยู่บ้างเเล้ว หลวงปู่ฯ คิดว่า ดีเหมือนกันเเม้ไม่ได้อยู่ที่ภูระงำตามที่ได้ตั้งใจไว้เเต่เดิม เเต่อยู่ที่นี่ก็สามารถที่จะน้อมนำมาเป็นอนุสสติเตือนใจได้เสมอ เหมือนหนึ่งครูบาอาจารย์คอยนั่งเฝ้า ตักเตือน พร่ำสอนอยู่ตลอดเวลา ไม่ให้ประมาท
ก่อนจะเข้าพรรษาในปี พ.ศ. 2506 หลวงปู่ฯ ได้กลับไปรับใช้หลวงปู่ฝั้นที่วัดถ้ำขามอีกครั้งหนึ่ง ก่อนไป ท่านมอบหมายให้พระภิกษุสามเณรรูปอื่นมาอยู่เเทน ตั้งเเต่ปี พ.ศ. 2506 - 2513 ที่วัดป่าภูหันบรรพตเเห่งนี้ มีพระเณรอยู่จำพรรษาตลอดไตรมาส ไม่เคยขาด หลังจากออกพรรษาเเต่ละปี หลวงปู่ฯ ก็มาเเวะเวียนมาเยี่ยมอยู่ประจำ จนในปี พ.ศ. 2514 หลวงปู่ฯ ได้กลับมาอยู่ที่วัดป่าภูหันบรรพตอีกครั้งจนบัดนี้ หลวงปู่ฯ เป็นพระปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ เคร่งครัดพระธรรมวินัย มักน้อย สันโดษ ไม่สะสมทรัพย์สิน เงินทอง
เนื่องจาก..... เมื่อปี 2540 วันหนึ่งมีฝนตกหนักมาก หลวงปู่ฯ ได้ประสบอุบัติเหตุ ลื่น หกล้มขณะสรงน้ำ จนทำให้หลวงปู่ฯ อาพาธ (อัมพาต) เดินไม่ได้มาจนถึงปัจจุบันนี้